To nie PMS. To zmęczenie, którego nie widać

Znasz to uczucie? Masz ochotę płakać bez powodu. Albo z byle powodu. Nic cię nie cieszy. Wszystko drażni. Chciałabyś zasnąć na trzy dni i obudzić się wtedy, kiedy ktoś wreszcie zaopiekuje się tobą tak, jak ty codziennie opiekujesz się wszystkimi innymi. Mówisz sobie, że to PMS, może spadek nastroju, hormony. A może to coś więcej. Może to zmęczenie, które dusi cię od środka.

Zmęczenie psychiczne u kobiet ma często miękką twarz. Nie widać go gołym okiem. Bo przecież nadal robisz zakupy, wypełniasz tabelki, odbierasz dzieci, organizujesz życie. Jesteś uśmiechnięta, punktualna, zadbana. A w środku coś się wypala.

Kiedy nie możesz już udawać, że wszystko gra

Wiele kobiet od dziecka uczy się jednego: być silną. Nie narzekać. Pomagać innym. Znosić w milczeniu. Dbać o wszystko i wszystkich. I tak powoli uczymy się być tłem dla życia innych.

Wszystko masz pod kontrolą, dopóki nagle… już nie możesz. Nie masz siły. Nie masz ochoty. Nie chcesz. Ale nie umiesz tego powiedzieć. Bo boisz się, że ktoś powie: „Przesadzasz”.

Więc tłumaczysz to PMS-em. Pogodą. Zmianą diety. Wszystkim, tylko nie tym, co naprawdę czujesz: że jesteś wyczerpana.

Przemęczenie to nie tylko fizyczność

To nie musi być ból głowy ani bezsenność. Czasem to po prostu emocjonalny chaos. Uczucie, że nie ogarniasz. Że jesteś mniej sobą. Mniej ciepła. Mniej obecna. Że z dnia na dzień masz coraz mniejszy margines tolerancji na hałas, ludzi, wiadomości, obowiązki.

To nie depresja. Jeszcze nie. Ale jesteś blisko. I zanim do niej dojdziesz, warto się zatrzymać.

Kobiety przejmują za dużo

Większość z nas nosi w sobie niewidzialną listę rzeczy do zrobienia. Nie tylko zawodowych. Ale też emocjonalnych. Musimy pamiętać, kto ma urodziny. Kto potrzebuje wsparcia. Kto się obraził. Kogo trzeba zaprosić. Kto nie ma butów na zimę. Kto chce inne mleko.

Ten ciągły mentalny multitasking wysysa energię. A my nie mamy gdzie jej uzupełnić. Bo kiedy próbujemy odpocząć – mamy wyrzuty sumienia.

Kiedy ciało mówi „dość”

Zdarza się, że przemęczenie przybiera formę somatyczną. Bóle brzucha. Migreny. Zawroty głowy. Brak apetytu. Albo przeciwnie – zajadanie emocji. Zmiany nastrojów. Brak ochoty na seks. Drażliwość. Albo… nic. Tylko to potworne zmęczenie. Taki rodzaj bezsilności, że nawet odpoczynek już nie pomaga.

I to nie PMS. To zmęczenie głębsze. Chroniczne. Ukryte pod uśmiechem, codziennością i frazą: „Dobrze, jakoś leci”.

Jak sobie z tym poradzić?

Nie ma jednej recepty. Ale jest pierwszy krok: przyznać się przed samą sobą. „Jestem zmęczona”. Nie leniwa. Nie zła. Nie „rozchwiana hormonalnie”. Po prostu zmęczona.

I masz prawo coś z tym zrobić. Masz prawo odpuścić. Przełożyć. Powiedzieć „nie”. Poprosić o pomoc. Usiąść i nic nie robić. A nawet – położyć się i zapłakać.

Masz prawo być kobietą, która też czasem potrzebuje opieki.

Nie jesteś maszyną

Nie musisz działać na 100% każdego dnia. Nie jesteś robotem do obsługi codzienności. Jesteś człowiekiem. Kobietą. Z duszą, z emocjami, z potrzebami.

Nie musisz mieć wiecznie energii. Nie musisz uśmiechać się, kiedy ci źle. Nie musisz nikomu udowadniać, że dajesz radę.

Wystarczy, że jesteś. Że jesteś prawdziwa. Autentyczna. Że masz odwagę powiedzieć: „Już nie daję rady”.

To nie słabość. To siła. Bo prawdziwa siła kobiety to nie umiejętność dźwigania wszystkiego. Tylko umiejętność stanięcia w prawdzie. Nawet wtedy, gdy boli.