Nie mam dzieci. Czy jestem gorsza?

Nie mam dzieci. Nie planuję ich mieć. I nie, to nie dlatego, że jestem egoistką, że nie mam instynktu, że „jeszcze mi się zmieni”. Po prostu tak czuję. A mimo to – za każdym razem, gdy mówię to głośno, spotykam się z niedowierzaniem, z niezręczną ciszą albo – co gorsza – z próbą „nawrócenia mnie”.

Dlaczego tak bardzo boli, kiedy ktoś wątpi w nasz wybór?

Bo to nie jest wybór podjęty lekko. Wbrew pozorom, kobieta, która decyduje się nie być matką, najczęściej myślała o tym bardzo długo. Analizowała. Obserwowała świat, matki, dzieci, siebie samą. I w tym całym myśleniu – nie znalazła przestrzeni na siebie w roli mamy. Ale społeczeństwo nie potrafi tego zrozumieć. Kobieta = matka. Punkt. Brak dzieci to coś, co trzeba wytłumaczyć. Uzasadnić. A najlepiej zmienić.

„Jeszcze ci się odmieni” – czyli jak infantylizuje się dorosłe kobiety

Czy można bardziej zlekceważyć czyjąś decyzję niż zdaniem: „jeszcze się rozmyślisz”? Tak, można – mówiąc: „Zobaczysz, jak urodzisz, to pokochasz”. W tych słowach nie ma troski. Jest przekonanie, że kobieta bez dziecka nie zna życia. Że dopiero wtedy staje się pełna. A przecież każda z nas nosi w sobie inną historię, inne pragnienia, inny sposób doświadczania życia. Dla jednej kobiety największym spełnieniem będzie karmienie noworodka. Dla innej – samotna podróż po Ameryce Południowej. Jedna i druga zasługują na szacunek.

Czy bez dziecka jestem mniej kobieca?

To pytanie zadaje sobie wiele z nas. Bo jesteśmy karmione narracją, że kobiecość rodzi się z macierzyństwa. Że instynkt, opieka, oddanie to jedyne, co definiuje naszą wartość. Ale przecież kobiecość może mieć wiele twarzy. Może pachnieć lawendą albo kurzem starych księgarń. Może nosić czerwoną szminkę albo chodzić boso. Może tulić dziecko do snu – ale może też pisać książki, tańczyć w klubie o 2:00 nad ranem albo prowadzić firmę z pasją. Wszystko to – to kobiecość.

Presja otoczenia, która boli bardziej niż samotność

Najgorsze nie są pytania zadawane przez dalszych znajomych. Najtrudniejsze są spojrzenia mamy, babci, przyjaciółki. To ich zawiedzione oczy, że nie dałam im wnuczki. To ich przekonanie, że coś mnie ominęło. I może rzeczywiście tak jest – coś mnie omija. Ale przecież każdy wybór wiąże się z jakąś stratą. Ktoś, kto zostaje matką, traci wolność. Ktoś, kto wybiera wolność – nie pozna smaku macierzyństwa. Ale to nie czyni żadnej z nas lepszą. Ani gorszą.

Nie każdy brak to pustka

To zdanie powtarzam sobie często. Bo kiedy nie masz dzieci, ludzie zakładają, że musisz być samotna. Że coś cię boli. Że próbujesz to jakoś zastąpić. A ja – naprawdę czuję się spełniona. Mam czas na rozwój, na podróże, na relacje z ludźmi, których kocham. Mam przestrzeń dla siebie. I to też jest wartość. Wypełniam swoje życie po swojemu. I choć czasem dotyka mnie ta społeczna łatka „tej bezdzietnej”, coraz częściej po prostu wzruszam ramionami.

Nie proś o zrozumienie – domagaj się akceptacji

Bo twoje życie nie podlega ocenie. Nie musisz tłumaczyć się ze swoich wyborów. Nie jesteś winna nikomu dzieci. Nie musisz niczego udowadniać. Jesteś kobietą. A to oznacza, że masz prawo żyć na własnych zasadach – czy jesteś mamą, czy nie.

Ode mnie, do ciebie

Jeśli czytasz ten tekst i czujesz, że jesteś jedną z nas – kobiet, które nie mają dzieci i są przez to oceniane – wiedz, że nie jesteś sama. I że twoje życie ma sens. Bez względu na to, ile par małych bucików stoi w twoim przedpokoju. Bo ty sama wystarczysz. I to jest najpiękniejsza wolność, jaką można sobie dać.