Nie jestem trudna. Po prostu się nauczyłam

Dla kobiet, którym ktoś kiedyś powiedział, że są zbyt wymagające, zbyt ostrożne, zbyt świadome.

„Jesteś trudna.”

„Masz za wysokie wymagania.”

„Kiedyś byłaś milsza.”

„Z tobą to nie da się normalnie pogadać.”

Słyszałaś to? A może słyszysz to nadal, za każdym razem, kiedy nie zgadzasz się na bylejakość, kiedy chronisz siebie, kiedy stawiasz granice?

Nie jesteś trudna. Po prostu przestałaś być naiwna. Przestałaś się godzić na relacje bez wzajemności. Przestałaś udawać, że coś ci pasuje, kiedy w środku wszystko krzyczy „nie”. Po prostu się nauczyłaś. Życie cię nauczyło.

Zbyt miła, zbyt długo

Być może przez lata byłaś tą „dobrą dziewczyną”. Uśmiechniętą. Spolegliwą. Elastyczną. Grzeczną. Tą, która nie sprawia problemów. Która nie mówi „nie”, bo przecież nie wypada. Która się nie złości, bo to nie kobiece.

Długo ci mówiono, że tak trzeba. Że nie warto się spierać. Że lepiej ustąpić. Że kobieta powinna być łagodna, wyrozumiała, cicha.

Aż pewnego dnia zrozumiałaś, że w tej łagodności zatraciłaś siebie.

„Trudna” to często „świadoma”

Dziś, gdy mówisz, co myślisz, jesteś „trudna”. Gdy nie zgadzasz się na kompromisy, które cię ranią – „nie do życia”. Gdy pytasz wprost, zamiast się domyślać – „konfliktowa”. Gdy nie dajesz sobą manipulować – „toksyczna”.

Tymczasem ty po prostu już wiesz, czego chcesz. I czego nie chcesz. Nie chcesz udawać. Nie chcesz tracić czasu na ludzi, którzy nie potrafią cię uszanować. Nie chcesz relacji, w których tylko ty się starasz.

To nie „trudność”. To siła.

Przestałaś ratować wszystko i wszystkich

Dawniej może rzucałaś się na ratunek wszystkim wokół. Facetowi, który nie umiał dorosnąć. Koleżance, która wiecznie miała dramaty. Rodzinie, która oczekiwała, że wszystko zrobisz.

Dziś jesteś zmęczona. I masz do tego prawo. Już nie nosisz cudzych problemów na swoich barkach. Już nie naprawiasz innych dorosłych ludzi. Już nie mylisz miłości z poświęceniem.

I za to też nazwą cię „trudną”. Bo przestałaś być wygodna.

Nie boisz się samotności

To chyba najbardziej przeraża innych. Że potrafisz być sama. Że nie musisz być z kimś na siłę. Że nie zadowala cię byle co. Że nie potrzebujesz mężczyzny, żeby czuć się wartościowa.

Ale ty wiesz, że lepiej być samej niż w byle jakiej relacji. Wiesz, że samotność w ciszy jest lepsza niż samotność w związku. I wiesz, że czasem trzeba się oddalić, żeby zobaczyć wszystko wyraźniej.

Nie boisz się już samotności. Bo nie jesteś już sama dla siebie obca.

Trudna? A może wolna?

Wolna od roli grzecznej dziewczynki. Wolna od potrzeby zadowalania innych. Wolna od lęku, że ktoś cię zostawi, jeśli pokażesz siebie naprawdę. Wolna od relacji, w których musiałaś się tłumaczyć ze swoich uczuć.

Nie jesteś trudna. Po prostu jesteś sobą. A to dla niektórych – za dużo. Ale nie musisz być łatwa do przełknięcia. Nie jesteś ciasteczkiem.

Masz prawo być konkretna. Emocjonalna. Czuła i ostra zarazem. Zmienna. Skomplikowana. Ludzka.

Nauczyłaś się

Nauczyłaś się, że twoje emocje są ważne. Że twoje potrzeby nie są fanaberią. Że twoje granice to nie atak. Że twoje „nie” nie wymaga uzasadnienia.

Nauczyłaś się, że nie jesteś odpowiedzialna za to, jak ktoś zareaguje na twoją prawdę. Że nie musisz się tłumaczyć z tego, kim jesteś. Że masz prawo się zmieniać, rozwijać, wymagać.

To nie jest „trudność”. To dojrzałość.

Na własnych warunkach

Dziś żyjesz na własnych zasadach. Może mniej ludzi wokół. Może mniej poklepywań po plecach. Może mniej „fajnych chłopaków”. Ale za to więcej spokoju. Więcej sensu. Więcej ciebie.

Bo w końcu jesteś nie tą, którą inni chcieli z ciebie uczynić. Ale tą, którą ty sama wybrałaś być.

I w tym wszystkim – nie jesteś trudna. Jesteś wolna.