Rzęsistkowica – mało znana, a powszechna choroba przenoszona drogą płciową

Kiedy myślimy o chorobach przenoszonych drogą płciową, najczęściej przychodzą nam do głowy HIV, HPV czy kiła. Niewielu jednak zdaje sobie sprawę z istnienia rzęsistkowicy – infekcji, na którą co roku zapada ponad 150 milionów osób na całym świecie. Mimo że jest jedną z najczęstszych chorób wenerycznych, pozostaje mało znana i często niezdiagnozowana. Czym dokładnie jest ta infekcja, jakie są jej objawy i jak można jej zapobiegać?

Czym jest rzęsistkowica?

Rzęsistkowicę wywołuje pierwotniak Trichomonas vaginalis, który atakuje układ moczowo-płciowy zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. U kobiet infekcja zazwyczaj obejmuje pochwę, cewkę moczową oraz szyjkę macicy, natomiast u mężczyzn może rozwijać się w obrębie dróg moczowych i prostaty. Choć w wielu przypadkach przebiega bezobjawowo, u około 30% zakażonych prowadzi do stanów zapalnych oraz różnych nieprzyjemnych dolegliwości.

• CZYTAJ: Marta „Martaunbeso” Kłósek: „Uśmiech tworzy stylizację”

Jakie objawy daje rzęsistkowica?

U kobiet najczęściej pojawia się uporczywe swędzenie i pieczenie w okolicach intymnych. Charakterystycznym symptomem jest również obfita wydzielina z pochwy – może być pienista, żółtawo-zielona i mieć nieprzyjemny, ostry zapach. Niektóre kobiety odczuwają ból podczas oddawania moczu czy stosunku, a błony śluzowe mogą być zaczerwienione i obrzęknięte. W niektórych przypadkach dochodzi również do krwawień międzymiesiączkowych.

Mężczyźni rzadziej odczuwają dolegliwości, a jeśli się pojawiają, to są zwykle łagodne. Może to być niewielkie pieczenie przy oddawaniu moczu lub wytrysku, czasami także wydzielina z cewki moczowej. Z tego powodu mężczyźni często nie zdają sobie sprawy z zakażenia, co sprzyja dalszemu rozprzestrzenianiu się choroby.

Czy rzęsistkowica przypomina rzeżączkę?

Zarówno rzęsistkowica, jak i rzeżączka należą do grupy chorób przenoszonych drogą płciową, a ich objawy mogą być do siebie podobne. Jednak różnią się one pod względem przyczyny – rzęsistkowicę wywołuje pierwotniak Trichomonas vaginalis, natomiast rzeżączkę powoduje bakteria Neisseria gonorrhoeae. Odróżnienie tych chorób wymaga wykonania specjalistycznych testów laboratoryjnych.

• CZYTAJ: Zakochałam się w brzydalu i się go wstydzę!

Jak dochodzi do zakażenia?

Najczęstszym sposobem przenoszenia rzęsistkowicy jest kontakt seksualny bez zabezpieczenia, zarówno pochwowy, analny, jak i oralny. Istnieje kilka czynników, które zwiększają ryzyko infekcji:

•Brak zabezpieczenia – uprawianie seksu bez prezerwatywy znacząco podnosi prawdopodobieństwo zakażenia.

•Wielość partnerów seksualnych – częste zmiany partnerów zwiększają ryzyko kontaktu z osobą zakażoną.

•Wiek – osoby poniżej 25. roku życia są bardziej narażone na infekcje przenoszone drogą płciową.

•Osłabiona odporność – choroby przewlekłe, stres czy stosowanie niektórych leków mogą sprawić, że organizm jest mniej odporny na zakażenia.

•Obecność innych infekcji – jeśli ktoś jest już zakażony np. chlamydią lub rzeżączką, jego organizm staje się bardziej podatny na kolejne infekcje.

Teoretycznie możliwe jest również zakażenie poprzez kontakt z wilgotnymi przedmiotami, takimi jak ręczniki czy deski sedesowe, ale takie przypadki są niezwykle rzadkie.

Dlaczego rzęsistkowica jest tak rozpowszechniona?

Choroba często przebiega bezobjawowo, co sprawia, że wiele osób nie wie, że jest zakażonych i nieświadomie przenosi infekcję na swoich partnerów seksualnych. Dodatkowo, rzęsistkowica nie pozostawia odporności – osoba, która raz przeszła zakażenie i została wyleczona, może zarazić się ponownie.

W przeciwieństwie do chlamydii czy HPV, testy na obecność Trichomonas vaginalis nie są częścią standardowych badań profilaktycznych. Zwykle przeprowadza się je dopiero wtedy, gdy pojawiają się objawy lub gdy istnieje zwiększone ryzyko zakażenia, np. w przypadku częstych zmian partnerów seksualnych.

• CZYTAJ: Samotność w Polsce rośnie. Bliskość to luksus?

Jak diagnozuje się rzęsistkowicę?

Aby potwierdzić zakażenie, lekarz pobiera wymaz z pochwy lub cewki moczowej, a następnie poddaje próbkę analizie laboratoryjnej. Można to zrobić na kilka sposobów:

•Badanie mikroskopowe – pozwala na bezpośrednie wykrycie pasożyta, choć nie zawsze jest wystarczająco precyzyjne.

•Test hodowlany – próbka jest umieszczana w specjalnym środowisku laboratoryjnym, gdzie pasożyt może się rozwijać, co daje dokładniejszy wynik.

•Test PCR – najskuteczniejsza metoda, wykrywająca nawet śladowe ilości DNA pasożyta.

•Testy szybkie – pozwalają na szybką diagnostykę, ale nie są powszechnie stosowane.

Leczenie rzęsistkowicy

Leczenie infekcji jest stosunkowo proste i polega na przyjmowaniu antybiotyków. Bardzo ważne jest, aby terapii poddał się również partner seksualny chorej osoby – w przeciwnym razie może dojść do ponownego zakażenia. Na czas leczenia zaleca się wstrzymanie się od kontaktów seksualnych.

Jak długo zakażona osoba jest zaraźliwa?

Po rozpoczęciu terapii antybiotykowej większość pacjentów przestaje być nosicielami choroby w ciągu tygodnia. Dla pewności zaleca się powtórne badanie po około miesiącu od zakończenia leczenia.

• CZYTAJ: Kupują drogie apartamenty, mają extra ciuchy i wakacje. Szkoda, że to tylko seriale…

Jakie mogą być skutki nieleczonej rzęsistkowicy?

Nieleczona infekcja może prowadzić do poważnych powikłań, takich jak:

•Przewlekłe dolegliwości – uporczywe swędzenie, pieczenie, ból podczas stosunku czy oddawania moczu.

•Zapalenie narządów moczowo-płciowych – u kobiet może prowadzić do zapalenia pochwy, szyjki macicy, a nawet pęcherza moczowego. U mężczyzn może powodować zapalenie prostaty i cewki moczowej.

•Większa podatność na inne infekcje – stany zapalne błon śluzowych zwiększają ryzyko zakażenia chlamydią, rzeżączką czy HIV.

•Komplikacje w ciąży – rzęsistkowica może powodować przedwczesny poród i niską masę urodzeniową dziecka.

Mimo że rzęsistkowica jest jedną z najczęstszych chorób wenerycznych, wciąż pozostaje mało znana i często nierozpoznana. Wczesna diagnostyka oraz odpowiednie leczenie są kluczowe dla zdrowia, dlatego warto regularnie wykonywać badania i stosować środki ochronne podczas kontaktów seksualnych.