Sonia Szklanowska nie żyje. Nie tylko show: kiedy telewizja kończy się ciszą.

W świetle fleszy i pod czujnym okiem kamer życie może wyglądać na beztroskie, ekscytujące i pełne blasku. Ale często za tym uśmiechem kryje się coś, czego nie widać. Śmierć Soni Szklanowskiej, uczestniczki programu „Hotel Paradise”, która zaledwie kilka dni przed odejściem publikowała w sieci zdjęcia pełne uśmiechu i radości, wstrząsnęła opinią publiczną. Jej odejście stało się bolesnym przypomnieniem, że depresja nie zawsze ma smutną twarz.

Sonia była kimś więcej niż tylko osobą z reality show. Miała pasję, śpiewała, prowadziła program podróżniczy, była obecna w mediach. A jednak coś w niej milczało. To milczenie dziś słychać najgłośniej. Jej ostatni post w mediach społecznościowych, dziś zalany łzami i słowami niedowierzania, jest obrazem niewyrażonego bólu.

Zgłaszający się w tej sprawie publicznie uczestnik programu Mateusz Szek, znany jako Matt Palmer, poruszył istotny temat: co się dzieje z uczestnikami po zakończeniu zdjęć? Czy ktoś nadal pyta ich, jak się czują, kiedy kamery gasną, a popularność zaczyna blaknąć?

To nie pierwszy przypadek, kiedy świat reality show zostaje skonfrontowany z tragedią. W lutym zmarł Jeremiasz Szmigiel – Jezza z programu „Warsaw Shore”. Miał zaledwie 30 lat. Obie te historie zmuszają do refleksji nad mechanizmami, które niszczą psychicznie ludzi wystawionych na medialną ekspozycję.

Problem nie dotyczy tylko show-biznesu. To historia o systemowym zaniedbaniu, o milczeniu, które zabija. Depresja nie zawsze wygląda jak dramatyczny płacz – bywa zakamuflowana w pozornie radosnych zdjęciach i udawanym szczęściu. A jednak wielu z nas wciąż lekceważy jej znaki.

Sonia chciała żyć. Chciała tworzyć, kochać, rozwijać się. Ale gdzieś na tej drodze zabrakło pomocy, rozmowy, zrozumienia. Współczesny świat uczy nas perfekcyjnie udawać, że wszystko jest w porządku. Uczy nas filtrów, retuszu i dystansu. Ale nie uczy nas, jak naprawdę pytać: „Czy wszystko u ciebie dobrze?” i naprawdę wysłuchać odpowiedzi.

Ten artykuł piszemy dla kobiet, które często muszą wyglądać jakby dawały radę, mimo że w środku się rozsypują. Dla każdej z nas, która miała moment, gdy było za dużo, zbyt głośno, zbyt pusto. Dla tych, które czują, że muszą być silne – ale nie wiedzą już, dla kogo i po co. Dla tych, które czasem nie mają siły nawet poprosić o pomoc.

Czas, byśmy zaczęły być ze sobą szczere. Czas, byśmy zaczęły słuchać – naprawdę, z uwagą i troską. Czas, byśmy przestały się wstydzić swoich łez i zaczęły mówić, zanim będzie za późno.

Niech ta historia nie będzie tylko wspomnieniem. Niech stanie się początkiem rozmowy. O nas. Dla nas. Między nami.