Lekarz stwierdził, że urodzę niepełnosprawne dziecko. Urodzić?

To jedno z najtrudniejszych pytań, przed jakimi może stanąć kobieta. Żadna przyszła matka nie chce usłyszeć takiej diagnozy. Większość z nas, gdy dowiaduje się o ciąży, marzy o zdrowym, silnym dziecku, które będzie miało przed sobą świetlaną przyszłość. Kiedy jednak padają słowa lekarza: „Wszystko wskazuje na to, że dziecko będzie niepełnosprawne”, cały świat nagle się zatrzymuje. Co dalej? Jak podjąć decyzję, od której zależy nie tylko przyszłość dziecka, ale także nasze życie?

Szok, niedowierzanie, strach

Chyba każda kobieta, która usłyszała taką diagnozę, przechodzi przez różne etapy emocjonalne. Najpierw jest szok. To nie może być prawda. Może lekarz się pomylił? Może badania nie są do końca dokładne?

Potem przychodzi niedowierzanie i rozpaczliwe szukanie nadziei. Sprawdzenie w internecie, ile procent takich diagnoz okazuje się błędnych. Konsultacja z innym lekarzem. Jeszcze jedna wizyta, jeszcze jedno USG, jeszcze jedno badanie prenatalne.

Ale im częściej słyszymy potwierdzenie diagnozy, tym bardziej dociera do nas, że to rzeczywistość. A wtedy pojawia się lęk. Co teraz? Jak będzie wyglądało moje życie? Jak będzie wyglądało życie mojego dziecka?

Podjęcie decyzji – urodzić czy nie?

Decyzja o kontynuowaniu lub przerwaniu ciąży to jeden z najbardziej osobistych wyborów, jakie może podjąć kobieta. W Polsce sytuacja prawna sprawia, że takie wybory są ograniczone, co dla wielu kobiet jest dodatkowym źródłem stresu.

Ale niezależnie od prawa – każda kobieta musi zmierzyć się z własnym sumieniem, przekonaniami i wyobrażeniem przyszłości.

Urodzić i zaakceptować rzeczywistość

Niektóre kobiety, nawet po trudnej diagnozie, decydują się na urodzenie dziecka. Mają różne motywacje. Dla jednych najważniejsze jest przekonanie, że każde życie jest wartościowe. Inne kierują się miłością – to przecież ich dziecko, ich krew, i niezależnie od wszystkiego będą je kochać. Są też kobiety, które wierzą, że medycyna może się mylić i do końca mają nadzieję na cud.

Ale to nie znaczy, że decyzja o urodzeniu jest łatwa. To ogromne wyzwanie – emocjonalne, fizyczne i finansowe. Wychowanie dziecka z niepełnosprawnością to praca na pełen etat, często bez chwili odpoczynku. To setki godzin spędzonych na rehabilitacjach, wizytach lekarskich, terapiach. To życie pełne poświęcenia, wyrzeczeń i często samotności, bo wiele matek dzieci z niepełnosprawnością zostaje porzuconych przez partnerów.

Nie urodzić – temat tabu

W Polsce temat aborcji jest kontrowersyjny i wzbudza ogromne emocje. Dla wielu ludzi decyzja o przerwaniu ciąży jest nie do przyjęcia.

Ale nie można ignorować faktu, że wiele kobiet, które słyszą taką diagnozę, czuje, że nie podoła. Czasem to strach przed bólem i cierpieniem dziecka. Czasem świadomość, że same nie dadzą rady. Czasem poczucie, że to nie jest życie, jakie chciałyby dla siebie i swojego dziecka.

W krajach, gdzie kobieta ma prawo wyboru, wiele z nich po takiej diagnozie decyduje się na przerwanie ciąży. Często robią to po długich przemyśleniach, po rozmowach z lekarzami, psychologami, rodziną. Ale w Polsce kobieta, która podjęłaby taką decyzję, musi liczyć się z ogromnym ostracyzmem.

Społeczne wsparcie – fikcja czy rzeczywistość?

W teorii państwo powinno wspierać rodziców dzieci z niepełnosprawnością. W praktyce wygląda to zupełnie inaczej. Świadczenia finansowe są niewystarczające, dostęp do specjalistów jest ograniczony, a matki często muszą rezygnować z pracy, bo opieka nad chorym dzieckiem to zajęcie na całą dobę.

Brakuje dostosowanych przedszkoli i szkół, brakuje rehabilitacji, brakuje opieki wytchnieniowej, dzięki której matka mogłaby chociaż na chwilę odpocząć. W efekcie kobiety często zostają same – zmęczone, bezsilne, bez wsparcia.

A mimo to społeczeństwo oczekuje od nich heroizmu. Słyszą: „To twoje dziecko, musisz sobie radzić”. Ale co, jeśli sobie nie radzą? Co, jeśli czują się wypalone, osamotnione i przerażone przyszłością?

Co zrobić, gdy stoisz przed taką decyzją?

Nie ma jednej dobrej odpowiedzi na to pytanie. Każda kobieta ma prawo przeżywać to na swój sposób i podejmować decyzję zgodnie z własnym sumieniem i możliwościami.

Najważniejsze jest to, by nie być samej. Jeśli usłyszałaś taką diagnozę:

1.Szukaj wsparcia – Rozmawiaj z lekarzami, psychologami, organizacjami wspierającymi rodziców dzieci z niepełnosprawnościami.

2.Nie bój się swoich emocji – Szok, smutek, gniew, rozpacz – to naturalne. Pozwól sobie na te uczucia.

3.Pamiętaj, że cokolwiek zdecydujesz, to Twoje życie – Niezależnie od tego, jaką podejmiesz decyzję, to Ty będziesz musiała z nią żyć. Nie kieruj się presją otoczenia.

4.Znajdź osoby, które Cię wesprą – Może to być rodzina, partner, przyjaciele, a może grupa kobiet, które były w podobnej sytuacji.

To nie jest łatwy temat. To nie jest łatwa decyzja. Ale każda kobieta, która staje przed takim wyborem, powinna mieć prawo do wsparcia, szacunku i zrozumienia – bez względu na to, co postanowi.