To nie jest tekst o tym, że mężczyźni są źli, leniwi albo niezdolni do współodczuwania. To tekst o zmęczonych kobietach, które pewnego dnia budzą się z poczuciem, że ogarniają wszystko same. Ciało, dzieci, emocje, dom, zakupy, terminy. I nie chodzi tylko o to, że „partner nie pomaga”. Chodzi o to, że partner nie widzi.
Nie widzi tego, co dzieje się w środku. Nie dostrzega, ile siły kosztuje to codzienne „ogarnianie życia”. A ona nie prosi, bo nie chce być zrzędą. Bo przecież „on tyle pracuje”. Bo „i tak nie zrozumie”. Więc robi dalej – aż do momentu, w którym wybucha. Albo znika w środku.
Kiedy przestajesz być partnerką, a stajesz się menadżerką życia
Z zewnątrz wygląda to dobrze. Dzieci zadbane, dom funkcjonuje, faktury opłacone, święta zorganizowane, urlop zaplanowany. Tylko że ona jest coraz bardziej zmęczona. I coraz mniej obecna.
Zamiast być w relacji – staje się organizatorką wszystkiego. Zna terminy szczepień, listy zakupów, wielkości ubrań, hasła do dziennika elektronicznego. A on? On „pomoże, jeśli powiesz”. I tu właśnie zaczyna się problem.
Bo ona nie chce ciągle mówić. Nie chce delegować, tłumaczyć, przypominać. Chce być partnerką – nie szefową. Chce współodpowiedzialności, nie wiecznego „daj znać, co trzeba zrobić”.
Współczesna kobieta: silna, ale wyczerpana
Kobiety nauczyły się być silne. Przez lata słyszały, że dadzą radę. I dawały. Pracowały, rodziły dzieci, prowadziły domy, dbały o rodzinę. Ale ta siła zaczęła mieć swoją cenę. Coraz więcej kobiet czuje, że po prostu nie wyrabia.
A najgorsze jest to, że czują się z tym samotne. Bo partner często nie widzi ich przeciążenia. Albo nie chce go widzieć. Przecież „wszystko ogarnia”, „nigdy nie mówi, że potrzebuje pomocy”, „jakoś to działa”.
No właśnie – jakoś. Ale coraz częściej „jakoś” oznacza: bez radości, bez energii, bez siebie.
Gdzie się podziała równość?
W teorii jesteśmy równi. W praktyce – nierówności są wszędzie. Kobieta najczęściej planuje życie rodzinne. Robi „niewidzialną pracę”: pilnuje terminów, myśli o prezentach, pamięta o wywiadówkach, dba o relacje rodzinne. Tego nie widać, nie mierzy się w godzinach. Ale to właśnie ta praca najbardziej męczy.
I często nie da się jej delegować. Bo on nie wie, że dziecko potrzebuje nowego kostiumu na WF. Nie wie, że w lodówce kończy się mleko. Nie pomyśli, że babci wypadałoby zadzwonić. A ona? Myśli o wszystkim. Bez przerwy.
To nie jest złośliwość. To kulturowy schemat. Mężczyzna „pomaga”. Kobieta „ogarnia”. Tyle że partnerstwo to nie pomoc. To wspólna odpowiedzialność.
Przemęczenie to nie fanaberia
Kiedy kobieta mówi, że jest zmęczona – nie chodzi jej o to, że potrzebuje drzemki. Chodzi o to, że nie ma już siły dźwigać całego systemu. Że czuje się niewidzialna. Że nie ma w niej już przestrzeni na lekkość, czułość, relację.
Wiele kobiet przyznaje, że w związku przestały być sobą. Że czują się jak opiekunka, kucharka, organizatorka, a nie partnerka. Że nie pamiętają, kiedy ostatni raz ktoś się nimi zaopiekował – tak po prostu, z troski.
To przemęczenie emocjonalne. I ono nie znika po weekendzie w spa. Bo ono nie wynika z braku odpoczynku. Tylko z braku równowagi.
„Ale przecież nie jest aż tak źle”
To zdanie zabija więcej relacji, niż nam się wydaje. „Przecież inni mają gorzej”. „Przecież nie pije, nie bije, nie zdradza”. „Przecież mogłoby być gorzej”.
Ale „nie jest źle” to nie to samo co „jest dobrze”. Kobieta nie musi mieć dramatycznych powodów, żeby czuć się źle w związku. Czasem wystarczy przewlekłe poczucie osamotnienia. I świadomość, że wszystko, co buduje, robi sama.
Nie każda z nas potrzebuje księcia z bajki. Ale każda potrzebuje partnera, który będzie obecny. Nie tylko fizycznie – ale emocjonalnie, mentalnie, życiowo.
Jak to zmienić?
Nie ma jednej recepty. Ale są punkty wyjścia:
Rozmowa. Nie ta w napięciu, kiedy jesteś już na granicy. Ale spokojna. Z emocjami, ale bez oskarżeń. „Czuję się zmęczona, bo czuję, że dźwigam wszystko sama”.
Granice. Nie musisz robić wszystkiego. Pozwól sobie nie ogarniać. Nie nadrabiać. Nie dopinać.
Zrozumienie własnych potrzeb. Czego Ci brakuje? Czego potrzebujesz od partnera?
Terapia par – jeśli rozmowy nie przynoszą efektów, czasem warto poszukać pomocy z zewnątrz.
Nie jesteś sama
Jeśli czujesz, że ogarniasz wszystko i nikt tego nie widzi – to nie z Tobą jest problem. To system, w którym żyjemy, potrzebuje zmiany. Ale Ty masz prawo upomnieć się o siebie. O swoją przestrzeń. O swoje zmęczenie. O swoją kobiecość, która nie musi być zawsze „zaradna i uśmiechnięta”.
Masz prawo nie być silna. Masz prawo być widziana. Masz prawo do partnerstwa.
Więcej informacji
Więcej informacji
Więcej informacji
